Recensie voor Bol.com

Liefde in tijden van eenzaamheid bestaat uit 3 essays over liefdesrelaties, verlangen, seksualiteit en driften. Paul Verhaeghe, Freud- en Macankenner legt op een toegankelijke manier uit hoe dit slagveld er uit ziet sinds, laten we zeggen, de jaren ‘60 van de vorige eeuw.

Elke tijd en cultuur schept een kader voor onze seksualiteit en liefdesrelaties. Elke tijd neemt dan ook zijn specifieke relatieproblemen met zich mee. Nu de invloed van de kerk steeds meer is verdwenen, zouden we bevrijd moeten zijn van het verplichte karakter van de man-vrouw verbintenis. Des te groter is de teleurstelling als blijkt dat de wetenschap niet toereikend is met haar puur biologische paradigma en we steeds vaker bij de (relatie)therapeut zitten om ons beklag te doen.

Verhaeghe rekent af met de misvatting dat seksualiteit te herleiden is tot 'pure biologie'. Geen dier in het dierenrijk heeft seksualiteit zo gecultiveerd als de mens. In een tijd waarin seks overal te krijgen is,  zijn we steeds meer op zoek naar de ware, die ene, de Ander. Zonder kerk is er maar één gebod: genieten. En toch... toch blijven we met een leegte achter die de Ander moet opvullen. Die Ander lijkt soms heel ver van huis...

Liefde in tijden van eenzaamheid is een absolute aanrader.

Kinderlijke logica

Kinderlogica is het allermooiste. Onbedoeld grappig kunnen kinderen soms de plank mis slaan of juist de spijker op zijn kop. 
Dit weekend las ik de jeugdherinneringen van mijn stiefvader. Hij schreef dat hij als klein jongetje gefascineerd was door de voertuigen op straat. In zijn kindertijd, rond de Tweede Wereldoorlog, waren dit met name paardenrijtuigen, handkarren, fietsen en af en toe reed er een auto. Zodra dit gebeurde, gold dat als een belevenis. Op de hoek van de straat observeerde hij hoe de bestuurder de auto door de bocht stuurde. Het grote ronde stuur moest zonder stuurbekrachtiging een aantal slagen gedraaid worden om de bocht te maken. Hierbij vroeg hij zich af hoe de bestuurder kon weten hoe vaak het stuur gedraaid moest worden om precies goed uit te komen. Op een of andere manier ging het nooit mis. Hij concludeerde dat er op elke hoek van de straat een aanwijzing moest staan zodat voor elke bocht het aantal slagen kon worden afgelezen. Naarstig ging hij dus op zoek naar verkeersborden en cijfers op de weg, maar hij heeft ze nooit kunnen vinden. 
Een vriend van mij zat op een christelijke basisschool maar hij had van huis uit niets meegekregen van het geloof. Hij stelde als kind veel kritische vragen en had voor zijn 8-jarige leeftijd al een volwassen woordenschat. Toen hij vroeg naar wat de reden was waarom er Pasen gevierd werd, werd hem uitgelegd dat heel lang geleden Jezus aan het kruis was gestorven, maar dat hij uit de dood was opgestaan, waarop hij antwoordde: "Nou dat lijkt me heel onwaarschijnlijk."


Op het internet vond ik nog een paar prachtige kinderwijsheden in het Engels, door de jaren heen verzameld door een basisschoolleraar. De meeste kunnen zo op een Delfts blauw tegeltje.

• No matter how hard you try, you cannot baptize cats.
• When your mom is mad at your dad, don't let her brush your hair.
• You cannot trust dogs to watch your food.
• When you are dressed like a princess, it is easier to act like one.
• Never trust your three year old brother to hold a tomato.

Datingsite

Gezocht: Geen standaard type. Maar ja, aangezien dit selectiecriterium onvoldoende kaf van koren scheidt, zal ik toch aan de bak moeten met een wat specifiekere omschrijving: Na een aantal flegmatieke trouwe volgelingen te hebben uitgeroeid, wil ik een wat taaiere mansfiguur waar ik een beetje moeite voor moet doen. Eentje die niet direct in zijn kaarten laat kijken, die spannend en intrigerend is. Maar niet onbeleefd of kleinerend want dat vind ik dan weer kinderachtig. Intelligent, nieuwsgierig en het liefst met humor zodat we mentaal kunnen vluchten wanneer de financiële situatie even geen rondreis door Argentinië toelaat. Mannen met creatieve beroepen zijn voorrangskandidaten in de procedure, maar als je vindt dat ik deze groep overschat kun je met een goed onderbouwde motivatiebrief toch kans maken. Ik vind het leuk als mannen naast hun werk nog een paar vrienden over hebben gehouden en misschien zelfs hobby’s. Ik hou niet van ‘dikke-lul-drie-bier’ humor, zonnebrillen die niet afkunnen en andere door westerse mannen geïmplementeerde pure lompheden die zonder beduidende reden de evolutionaire tand des tijd hebben doorstaan maar desondanks-tot mijn grote verbazing- met haast narcistische trots op Amsterdamse terrassen worden uitgedragen. (OK, dat was 70% die weg klikte vanwege mijn taalgebruik) Wat zit er in het pakket? Ondanks dat ik ‘heel uniek’ ben, zal ik toch met wat zinnen gaan strooien. Iemand die óók spannend en intrigerend is en graag moeite doet een goede/ leuke/ coole vriendin te zijn. Iemand waar je goed mee kan discussiëren, met goede ideeën komt om samen te gaan doen. Ik ben best naarbuitengaanderig, geen huismus dus. Als het niet zo tyfuskoud is tenminste. Ik ga graag op zoek naar goede films, documentaires, boeken en muziek. Verder ben ik heel sociaal, maar ook wel fijngevoelig en ook best een lekker wijf.

W. Eugene Smith

Wie het werk van Smith niet kent, moet zeker naar het Foam  Fotografiemuseum in Amsterdam. Vandaag trotseerde ik de Tyfuskou (TyfuskoudinNederland) om mezelf te laten overrompelen door de tentoonstelling More Real than Reality in Foam (websiteFOAM)

Pittsburg

W. Eugene Smith (1918-1978) was een Amerikaanse fotograaf  die zichzelf strenge eisen oplegde. Niet alleen op technisch gebied, maar ook in zijn sociale betrokkenheid bij de mensen die hij fotografeerde. Zijn foto-essays  verslaan onder andere de Vietnamoorlog en een arts op een missie in Afrika. Ook heeft hij 3 jaar aan rolletjes in Pittsburgh volgeschoten. Hij wilde de stad in al zijn facetten weergeven. Hij heeft nooit aan zijn eigen perfectionistische verwachtingen kunnen voldoen (hij had een depressiegevoeligheid), maar de fotografie heeft hem naar eigen zeggen nooit teleurgesteld. Het resultaat van zijn fanatisme is verbluffend. Zwart-wit foto's uit de jaren 50/60, recht uit het leven getrokken en gedramatiseerd. Als je er naar kijkt, stort de sfeer zich over je heen. De composities zijn zo sterk dat je als kijker meteen voelt dat de foto maar op één manier gemaakt had kunnen worden. Onder deze hoek, op dit ene moment, door deze man.  Snel gaan kijken dus, de tentoonstelling is t/m 16 maart 2011.

The Social Network

NRC.next schreef gisteren op de voorpagina: FACEBOOK HOOPTE OP EEN FLOP. Een typisch gevalletje valse aandacht trekken met een krantenkop. Waar ging het om? Facebook hoopte op een flop van de film The Social Network die vandaag in premiere ging in Nederland.  Lovende recensies van alle kanten over deze film van regisseur David Fincher (van o.a. Fight Club). Een portret van de Facebook-oprichter en eigenaar Mark Zuckerberg in de beginperiode van de site.

Blinde ambitie leidt tot torenhoog succes, maar ook tot eenzaamheid. De schrijvers hebben van Mark Zuckerberg een vrijgezel gemaakt. (In het echt had hij gedurende de opbouw van Facebook gewoon een relatie.)  Zijn chickie verbrak de relatie aan het begin van de film, eraan toevoegend wat voor een lul hij wel niet is. We zien Mark nog meer klootzakskills tentoonspreiden als hij zijn beste vriend verraadt door hem uit het bedrijf te lanceren. Tijdens de rechtszaak, die we tussen flashbacks door geleidelijk te zien krijgen, drapeert hij op arrogante wijze hoe geniaal zijn Facebook-idee is geweest. En dat ze allemaal de tering kunnen krijgen.

Zuckerberg moet uiteindelijk een hoop doekoes passen. Maar geld bleek hem nog het minste te interesseren. Dit levert een schitterend beeld op ter afsluiting van de film. Wanneer de rechtszaak over is, blijft hij alleen op kantoor achter met zijn laptopje. Hij gaat op zoek naar zijn ex. Op Facebook uiteraard. Add to Friendlist. Send request.  Zijn hand gaat elke 10 seconden naar zijn toetsenbord terwijl hij zijn blik op haar profiel fixeert… Refresh …..Refresh ……Refresh…….

36 dramatische situaties

In elk verhaal  doet een dramatische situatie zich voor, in de literatuur ook wel het conflict genoemd. Het dramatische moment kan zeer kort zijn, of meerdere malen terugkeren, maar zonder dit conflict is er geen verhaal.  In zijn boek 36 dramatische situaties beschrijft Jan Veldman dat in elk verhaal het ware conflict te categoriseren is in een van deze 36, die als een motor zorgen voor de spanning waardoor je door wilt lezen, door wilt kijken.

Hij omschrijft: Een conflict is een botsing tussen twee onverzoenlijke werelden. De werelden botsen één of meerdere malen, net zo lang tot een van deze werelden heeft gewonnen.

 

Deze werelden kunnen letterlijk twee werelden zijn: parallelle universa, of abstracte concepten: de strijd tussen goed en kwaad. Ze kunnen vertegenwoordigd zijn in afzonderlijke personages: bijvoorbeeld God en de duivel of binnen één persoon, bijvoorbeeld een warme huisvader die nadat hij croissantjes voor zijn gezin heeft gebakken  erop uit trekt om onschuldige kindertjes levend in beton te storten. Maar een huisvader met een dubbelleven is nog geen conflict . Deze kindermoordenaar zal dus wroeging (dramatische situatie 34) moeten krijgen, vervolgd moeten worden (nummer 5: Vervolging) of een fatale fout (nummer 17) moeten maken. Pas dan ontwikkelt zich een plot en zullen zijn werelden onverenigbaar blijken en, zoals Hennie Huisman wijselijk zei, kan er maar één de winnaar zijn. 

Sommige dramatische situaties wekken een automatische respons op en zijn zo krachtig dat ze weinig creativiteit van de schrijver behoeven om het verhaal te laten draaien. Het gaat hier om levenbedreigende situaties.  Bijvoorbeeld dramatische situatie 7, Rampspoed. De voorbeelden zijn talrijk: The day after tommorrow, Twister, Outbreak, Titanic (…etc.) Word het leefgebied getroffen door een ramp, dan gaan de poppetjes vanzelf bewegen, de resources dreigen op te raken, de klok tikt door. Maar enkel de dreiging van het sterven is niet genoeg.  Daarom worden er vaak door Hollywood nog een aantal dramatische situaties ingegooid. Je kunt denken aan een Obstakel in de liefde,  Onrecht dat moet worden rechtgezet. Of, als er een schuldige is, Wraak. In alle films van Quentin Tarrantino is Wraak de belangrijkste drijfveer van de personages. 

Het volgende Hollywoodscenario kan worden geschetst. Het leven van een mannelijke hoofdpersoon hangt aan een zijden draad. Maar oh jee. Hij beseft  dat hij tóch van zijn vrouw houdt, maar het onvoldoende heeft laten blijken. Hij beseft het zich nu zijn leven wordt bedreigd en vertelt over de liefde voor zijn vrouw aan zijn naaste stervelingen, die geduldig luisteren, hem wijs en bemoedigend toespreken. We kunnen door middel van deze dialoog meekijken hoe hij tot inzicht komt. Als hij sterft kan hij zijn vrouw niet meer vertellen hoeveel hij van haar houdt. Krijgt hij deze kans? Verdient hij deze kans?  Niet zomaar natuurlijk. En hier komen joods-christelijke  waarden om de hoek kijken waar menig Hollywoodfilm zo mooi mee is overgoten.  Ramspoed is een bijbels fenomeen en wordt altijd gekoppeld aan zonde en schuld. Hij kan best deze rampspoed overleven, maar niet nadat hij tot inkeer is gekomen. Want wij mensen zijn zondaars.  Echter, beseffen wij onze schulden dan zullen we nog een kans krijgen. Zodoende zal Hollywood een personage dat tot ware inkeer komt niet zo gauw uit de ark van Noach kieperen. Dat zou onterecht zijn.

Nadat ik me dit realiseerde, moest ik opeens aan de film CUBE denken. CUBE is een ironische variant van een rampspoedfilm. Een middelvinger  in de richting van Hollywood. De personages bevinden zich in een situatie waar ze niets aan kunnen doen.  Er wordt een zondebok aangewezen, maar dat heeft in een kubus met dodelijke vallen niet zo veel zin. Het mysterie wordt niet opgelost, noch wordt de dader bestraft. De ´almachtige´  speelt een sadistisch spelletje en komt ermee weg. En de ongelukkigen zich maar afvragen wat we hebben gedaan om dit te verdienen, volkomen machteloos, zichzelf kwellend met drogredenen. What did we do to deserve this? Wanneer aan het einde van de film de enige persoon die de ramp overleeft volstrekt willekeurig lijkt te zijn, wordt hetzelfde denkproces in werking gesteld bij de kijker. Gaan de mensen dood omdat ze het verdiend hebben? Zijn ze te naïef geweest? Ik heb mijn hoofd gebroken over de diepere betekenis van deze film. De maker van de film zit handenwrijvend internetforums af te struinen  om te lezen welke idioot er nu weer een nachtlang heeft zitten broeden op een welgeformuleerde interpretatie. Want we zijn het niet gewend, deze willekeurigheid. 

Wanneer we worden getroffen door het lot worden onze waarden op scherp gesteld. En zolang je vecht voor deze waarden, voor de heersende culturele en politieke opvattingen in de Verenigde Staten zullen je inspanningen beloond worden. Alleen dan overleef je een Hollywoodfilm. Hoe we deze rechtlijnige waarden trouw moeten blijven zonder oorlog, zonder rampspoed en wanneer onze verliefdheid is uitgedoofd, daarvoor kun je beter een cultfilm kijken. Iemand zei ooit: iedere idioot kan een ramp overleven, het is de saaiheid van het dagelijkse bestaan die ons uitwoont. Ga er maar aan staan.

Het mysterie van de toko

Elke zaterdag maak ik een run naar de toko achter mijn huis voor een nieuwe voorraad rendangboemboe, tamarinde drink, udon noodles, sake en een onbekend object naar keuze. De laatste is het belangrijkst. Waarom ik niet gewoon een pak Knorr Wereldgerechten uit de supermarkt trek zal ik kort over zijn: It just isn’t the REAL DEAL. You know. Toko-shoppen is een sport. En als ik eenmaal ergens een sport van heb gemaakt, ben ik vrij fanatiek. Om niet te zeggen onuitstaanbaar. 

Na het walhalla van lekker eten te zijn betreden, kan mijn ritueel beginnen. Als een compleet verstrooide pak ik een product  op, bestudeer ik het Engelstalige import-etiket dat over de 年トルコにおける日本年記念―結果発表」 is heen geplakt en kijk vervolgens dromerig om me heen. Dit herhaal ik een paar keer.  Ik heb ooit de ambitie gehad alle producten te leren kennen bij naam en culinaire functie maar de geheimzinnigheid is leuker. Om het mysterie te waarborgen, doe ik als volgt: zorgvuldig krab ik het Engelstalige etiket van de verpakking en loop naar het Koreaanse meisje achter de balie. Ondanks dat ze slechts een paar woorden Nederlands spreekt, vraag ik haar altijd iets. Haar werkhouding is het beste te omschrijven als een luie ambtenaarsmentaliteit. Je kunt altijd vragen, maar echt antwoord krijg je nooit. Een soort toko-bureaucratie. Het product is altijd ‘lekker’ (lekkel) of ‘voor in een gerecht'. Dan volgt er een ongemakkelijke stilte waarin ze me aankijkt met een blik van ‘ik heb toch antwoord gegeven’ en dan volgt en een beleefd “Ja, OK” van mijn kant. 

Wanneer ik geen genoegen neem met het antwoord gaat het als volgt: Achter haar bevindt zich een ruimte waarachter Koreaanse familieleden noodles aan het vlechten zijn. Zonder haar versgelakte nagels van de toonbank te tillen, zet ze haar snerpende stem op in de richting van het gat. Dat klinkt ongeveer zo: Shiem-neeoy-kyo moto ha?? Broer: ai-nayo. “Kruiden voor kip”. 

Dan zet ik het product steevast terug. Kipkruiden. Hebben jullie daar zoveel van die onleesbare tekens voor nodig? Get a life. Het antwoord is op een of andere manier altijd teleurstellend, wat het ook is. Bij nader inzien vind ik het veel leuker om te geloven dat wij westerlingen over onvoldoende verbeeldingskracht beschikken om de geheimen van de Aziatische keuken te doorgronden , zodoende is onwetendheid een passende levenshouding om deze premisse te handhaven. Hee, wat zie ik daar? 

Is dat een 日本年記念―結果発?  

2.95. Lijkt me een scherpe prijs voor een eeuwenoud bewaard geheim.

Vacaturegrappen

Je verveelt je wel eens in de trein. Dus ga je maar uit meligheid vacature-omschrijvingen verzinnen...

Wegens langdurige afwezigheid van de vorige - zijn wij op zoek naar een nieuwe:
GOD (m/v)
Profiel: Alwetendheid is u niet vreemd, evenals het verrichten van wonderen op locatie. U bent een dagelijks aanspreekpunt voor 4 miljard mensen en hiermee de spil van onze organisatie. U grijpt in waar nodig, maar kan ook een paar duizend jaar een oogje dichtknijpen. Ook op oproepbasis.

Zelfmoordterrorist (m/v)
Ervaring niet vereist.

Bakkerij zoekt zaterdaghulp
Liefst geen koekenbakker.

Secretaresse (v)
Bij gelijke geschiktheid gaat onze voorkeur uit naar een blond wijf met dikke tieten.

Het blijf-van-mijn-lijf-huis is op zoek naar een nieuwe groepsleider.
We zoeken een doortastende collega met een hands-on-approach.

Koorddanseres (v)
We zijn op zoek naar iemand met een evenwichtige persoonlijkheid.

Advocatenkantoor "De verdraaide waarheid" zoekt een nieuwe Strafpleiter (m/v) .
Geweten niet vereist.

Lampenwinkel zoekt helder licht in de verkoop.

Doodgraver (m/v). We zijn op zoek naar een kandidaat met veel diepgang.

Pukkelpop 2010: een persoonlijke recensie

Deze blogpost werd mede mogelijk gemaakt door Hannah. Van de crowdsurfende zelfmoordenaar hebben wij overigens niets meegekregen.

Ze camping
Ik word wakker in mijn eigen tent (Goddank) op de tweede dag des Pukkelpops. Ik grijp naar mijn notitieboekje zodra mijn ogen open willen staan. Starend naar de laatste bladzijde blijk ik gisternacht in het donker over een oude tekst geschreven te hebben. Was ik dronken? Ik kan het me niet meer herinneren. Ja dus. Mijn tent is opgezet tussen het buitenhek en een looppad. Het gras is hier net breed genoeg voor één tent, ik heb dus alleen zijburen. Een zeer aangename bijkomstigheid, dacht ik. Maar de rust bleek hier nogal tegen te vallen. Aan de andere kant van het hek scheuren Pukkelpopkarretjes van het personeel voorbij en de plaatselijke boerderij heeft zo te horen een passie voor kippen want ik word elke ochtend gewekt door lichtminnende hanen. Dit terwijl ik toch duidelijk op het bijzonderhedenformulier heb aangegeven lichtmijdend te zijn, evenals vegetariër. Op 50 meter afstand is een spoorwegovergang. In tegenstelling tot het Nederlandse ding (ding ding ding ding ding) lijkt het Belgische ding meer op een enorme eierwekker. De eierwekker in tweeklank met de kippengeluiden maakte ons steeds wakker met de hoop op een zacht gekookt eitje bij het ontbijt. Niets van dat al. De campingwerkelijkheid was een stuk weerbarstiger. Hoe vaak heb ik tegen mezelf geroepen de afgelopen 3 dagen: dit doe ik nooit meer. Maar volgend jaar wel weer.

Op weg naar het festivalterrein. Oh oh oh wat een troep op Pukkelpop. Daar legt men altijd alles even neer. Ik beweeg mij door krakend bekertjesplastic en in-het-gras-gelopen-patatjes, op een bedje van pis en kots. De chemisch toiletten waren met zorg opgekocht uit een zeldzame restpartij van horrorfilm-requisieten. Zodra je de deur van het toilet open deed, was er de confrontatie met je eigen sterfelijkheid. De Dood stond met zijn zeis je op te wachten, uit zijn mond hingen repen toiletpapier besmeurd met diarree en er stroomde pis uit zijn ogenloze schedel. Buiten wachtte de schaamtepolitie, zoals ik steeds in mijn hoofd noemde als ik de rij wachtende mensen zag staan. Drama dus.

Ze Music.
Gelukkig was er muziek. En bier. Champagne en mojito's. Gelukkig was ik op pad met iemand met een goed gevoel voor humor, zodat we ons konden wapenen tegen alles waar we niet op waren voorzien. Twee tuttebellen op één campingkussen, daar slaapt het cynisme tussen. Maar ook het positivisme. Hoe vaak zagen wij niet het geluk in het menselijke? Hoe de zon de urinestraal van een man deed glinsteren die bijna over onze tent stond te pissen. Geïnspireerd door de doldwaze recensies uit het Pukkelpop programmaboekje, volgt hier een korte recensierubriek met de maximum lengte van een tweed.

Gojira
Niet eerder hebben we met panfluiten en synthetische violen zo'n diepe meditatieve toestand bereikt.

Mark Lanegan
Des te naakter, des te indringender. Een steengoed optreden.

Goldfrapp
Stomdronken gedanst. Wat ziet die Blondie er nog goed uit.

White lies
Knappe mannen met laffe leugens. Zwart of wit. Wij trappen er niet meer in.

Placebo
Na Bryan Molko met sexy bril op groot scherm, is zijn advies meer te masturberen moeilijk in de wind te slaan. Een staande ovulatie.

Band of horses
Versterkte gitaren, slappe muziek. Een stevig robbertje bridgen met zanger-snorremans. Dat zouden we éénig hebben gevonden. Huuhuuhuuhuuhuu!!

Laura Marling
Halverwege werden we wakker in een droom.

Four tet
Een overtuigend bewijs dat ADHD omgevingsbepaald is.

Wallo's bird
Wacht maar, 17-jarige. Over 10 jaar sta je er net zo verbitterd bij.

Kate Nash
Alsof ze de telefoon ophangt met haar oma neemt ze afscheid van het publiek. "This is the end of the set, so... Bye" Dag Kate. Nevah-evah come back.

OK, Go!
Is het de champagne op de nuchtere maag? Of het aanstekelijk enthousiasme van deze band waardoor wij Dag 3 tegemoet treden met een ferm: "Ok, go!"

Marina & the diamonds
Ruwe diamanten, schitterend op elk vlak. Blij dat ik dit gesmeerde team heb ontdekt.

The Low Anthem
Als herfstblaadjes dwarrelen wij op de grond van de Marquee-tent. Njom njom, lekker slapen.

Radical slave
Slaat kant noch vis. Een krummelei met crème brûlée-potentie als gevolg van neurotisch hersengeroer.

Limp bizkit
Is dat een band, lim biskit? De roadyband klonk al niet erg overtuigend. Deze koekjes hebben wij afgeslagen.

Au revoir, Simone.
Dag Simone. Verveel ons niet langer. Wil je?

Onderweg

Ik ga zo lekker een weekend kamperen en met hippies hippiedingen doen. Ik verheug me op het onderweg zijn. Als kind al wilde ik graag onderweg zijn naar iets. Het onbekende bij voorkeur. Voor mij is het de enige manier om rust in mijn hoofd te vinden en ik besef me dat ik hierin wat afwijkend ben. Ik reis niet gehaast, of van hot naar her, maar met een bestemming. Dit wil niet zeggen dat ik in paniek zou raken wanneer ik mijn bestemming door het onvoorziene moet bijstellen. Nee zo doen wij Noukjes dat niet. De bestemming kan iets zijn wat je totaal niet kent, maar het hebben van een plek, een voornemen, zorgt ervoor dat je je erop kunt verheugen. Ik heb echt een hekel aan dingen plannen tot in de puntjes. Mijn haar verzorgen tot in de puntjes daarentegen, doe ik met Andrélon. Ik kan volledig met mezelf in het reine zijn als ik bij God niet weet wie ik ga treffen en waar mijn bed zal zijn. De stress rondom het op vakantie gaan van veel mensen heb ik dan ook nooit begrepen. Ik ben het steeds meer als een psyhische ziekte gaan beschouwen. Ik geloof dat het met het volgende te maken heeft:

1. het niet uit elkaar kunnen houden van hoofd- en bijzaken, waardoor aan elk object in huis getwijfeld wordt of het wel-of-niet meegenomen moet worden. Vaak is dit symptoom gecombineerd met het gebrek aan besef dat er op veel plekken op de wereld gewoon winkels zullen zijn met voedsel, tandenborstels, haarföhns en servetjes. Dit maakt het stressen om kleine zaken een nodeloze verspilling van energie. OK, wanneer je je tent in de Gaza-strook wil opzetten, dan heb je toch het recht om je bepaalde vragen te stellen als: kan ik daar ook iets te eten en drinken kopen? Als je met de auto naar Frankrijk gaat: neh.
2. Het bij jezelf toelaten dat je gedurende de reis voortdurend geïrriteerd raakt doordat het niet exact verloopt volgens je eigen verwachtingen zodat de onvoorspelbaarheid die bij reizen hoort je al opbreekt voordat er daadwerkelijk echt iets van catastrofale proportie gebeurt. Je laat je opjagen door tijdsdruk om weg te komen van de dagelijkse stress en dat is op zijn minst tegenstrijdig.

Mocht je jezelf hierin herkennen dan heb ik als psyholoog maar één advies: blijf thuis alsjeblieft, geef mij je vakantiegeld, je tickets. Het weerspiegelt een ongezonde geest. Het komt nooit meer goed met je.
OK, ik zal mijn geheim vertellen. Voor iedereen die luistert.
Ga niet bij jezelf de gedachte opdringen: ik ga van het ergste uit, dan valt het altijd mee. Het valt alleen mee als je je realiseert dat we allemaal volslagen gek geworden zijn. Dat al die troep om ons heen in onze huizen niets te maken hebben met noodzakelijkheid. Dat het níet hebben van al de spullen een rust met zich meebrengt die je terugbrengt naar de basis. Dat onvoorspelbaarheid een gift is waarmee we dingen kunnen meemaken die we normaal nooit hadden opgezocht. En ook dat je mag treuzelen, je hebt het niet in de hand. Dat is niet erg maar een vrijbrief om lekker aan te klooien. Ons brein, doordrongen van schuld-en-boete is opgejaagd door ons werk, waarin we op ons flikker krijgen wanneer er dingen mis gaan. We zijn in een draaikolk belandt van het zoeken naar oorzaken en verantwoordelijken, onbewust kwellen we onszelf. Logisch: er valt iets te verliezen op het werk. Op vakantie valt er ook iets te verliezen: je vrije tijd. De keuze voor wel-of-niet stressen dan al gauw gemaakt. Toch?