Het mysterie van de toko

Elke zaterdag maak ik een run naar de toko achter mijn huis voor een nieuwe voorraad rendangboemboe, tamarinde drink, udon noodles, sake en een onbekend object naar keuze. De laatste is het belangrijkst. Waarom ik niet gewoon een pak Knorr Wereldgerechten uit de supermarkt trek zal ik kort over zijn: It just isn’t the REAL DEAL. You know. Toko-shoppen is een sport. En als ik eenmaal ergens een sport van heb gemaakt, ben ik vrij fanatiek. Om niet te zeggen onuitstaanbaar. 

Na het walhalla van lekker eten te zijn betreden, kan mijn ritueel beginnen. Als een compleet verstrooide pak ik een product  op, bestudeer ik het Engelstalige import-etiket dat over de 年トルコにおける日本年記念―結果発表」 is heen geplakt en kijk vervolgens dromerig om me heen. Dit herhaal ik een paar keer.  Ik heb ooit de ambitie gehad alle producten te leren kennen bij naam en culinaire functie maar de geheimzinnigheid is leuker. Om het mysterie te waarborgen, doe ik als volgt: zorgvuldig krab ik het Engelstalige etiket van de verpakking en loop naar het Koreaanse meisje achter de balie. Ondanks dat ze slechts een paar woorden Nederlands spreekt, vraag ik haar altijd iets. Haar werkhouding is het beste te omschrijven als een luie ambtenaarsmentaliteit. Je kunt altijd vragen, maar echt antwoord krijg je nooit. Een soort toko-bureaucratie. Het product is altijd ‘lekker’ (lekkel) of ‘voor in een gerecht'. Dan volgt er een ongemakkelijke stilte waarin ze me aankijkt met een blik van ‘ik heb toch antwoord gegeven’ en dan volgt en een beleefd “Ja, OK” van mijn kant. 

Wanneer ik geen genoegen neem met het antwoord gaat het als volgt: Achter haar bevindt zich een ruimte waarachter Koreaanse familieleden noodles aan het vlechten zijn. Zonder haar versgelakte nagels van de toonbank te tillen, zet ze haar snerpende stem op in de richting van het gat. Dat klinkt ongeveer zo: Shiem-neeoy-kyo moto ha?? Broer: ai-nayo. “Kruiden voor kip”. 

Dan zet ik het product steevast terug. Kipkruiden. Hebben jullie daar zoveel van die onleesbare tekens voor nodig? Get a life. Het antwoord is op een of andere manier altijd teleurstellend, wat het ook is. Bij nader inzien vind ik het veel leuker om te geloven dat wij westerlingen over onvoldoende verbeeldingskracht beschikken om de geheimen van de Aziatische keuken te doorgronden , zodoende is onwetendheid een passende levenshouding om deze premisse te handhaven. Hee, wat zie ik daar? 

Is dat een 日本年記念―結果発?  

2.95. Lijkt me een scherpe prijs voor een eeuwenoud bewaard geheim.