Op een zekere dag in groep 8 van de lagere school werd onze klas voor een grote uitdaging gesteld. Wij moesten tegen groep 7 galgje spelen. De twee groepen staken letterlijk de koppen bij elkaar om te bepalen welk ‘onraadbaar’ woord er bedacht moest worden. Als groep 8 mag je natuurlijk niet verliezen van groep 7, lijkt me duidelijk. Als galgjewoordverzinners zonder aantoonbare galgje-ervaring bedachten wij dat hoe langer het woord is, hoe kleiner de kans was dat de tegenpartij het zou raden. Zo werd het een wedstrijd ‘wie heeft het langste woord?’.
Het leuke aan de Nederlandse taal is dat het aan elkaar rijgen van woorden geen enkel probleem is. Samen met de Duitsers en Groenlanders kennen wij de langste woorden. Dit komt met name vanwege de drie- of vierledige samenstelling van bijvoegelijk- en zelfstandig naamwoorden. Zoals bijvoorbeeld belegdebroodjesspecialist, bruinekroegsfeer, socialeverzekeringsrechter, stommefilmactrice etc.
Ik vraag me af, waar houdt het op? Wanneer is een woord geen woord meer? Wanneer ik diverse fora afstruin naar de beste galgjewoorden, kom ik fantastische creaties tegen van samengestelde woorden die misschien best wel woorden hadden kunnen zijn al zouden ze in godsnaam bruikbaar of nuttig zijn geweest. Om even een voorbeeld te geven: Ik begrijp best dat er informatieboekjes bestaan over rioolwaterzuiveringsinstallaties en dat die in kasten staan, waarvan de levering soms te wensen over laat zodat je moet gaan bellen naar een nummer waar een medewerker een rapport opmaakt van het probleem zodat de procedure van levering daarop afgestemd kan worden en dat ze misschien een speciale afdeling inrichten voor die medewerkers, maar om nou het woord rioolwaterzuiveringsinstallatieinformatieboekjeskastenleverancierproblemenrapportagebeleidsprocedureafdelingsmedewerker te gaan gebruiken is ook zo wat. Nu handel ik zelf niet in rioolwaterzuiveringsinstallatieboekjes, maar ik vraag me af of daar speciale kasten voor zijn. Waarom zouden rioolwaterzuiveringsinstallatieboekjes niet gewoon naast hoogrendementsschroefcentrifugaalpompinformatieboekjes in een kast kunnen staan?
OK, het heeft vast nut, dat gerijg van woorden. Als je lastig valt is het wat anders dan wanneer je lastigvalt. Als je weerfoto’s bekijkt voelt het anders dan wanneer je weer foto’s bekijkt.
Een dialoog:
Waarom laat je toch steeds dat halfvollemelkpak op tafel staan?
Dat was ik niet mamma, ik drink alleen van de volle melk. Toch jammer, mam, dat je die spatie vergeet. LOL mamma.
OK dan, ik wil niet meer dat je het halfvolle melkpak op tafel laat staan. En hou verder je grote mond.
Mam?
Ja.
Komt volle melk van oudere koeien dan halfvolle melk?
Nee, schat. Alle melk komt van 4 of 5 jarige koeien.
Komt melk alleen van koeien die jarig zijn?
Nee, God. Melk komt van 4- of 5-jarige koeien. Zo goed?
Zie je, je was de streepjes vergeten.
donderdag 13 mei 2010
dinsdag 11 mei 2010
Het platte gat (gedicht)
Volgende halte: Paradijsvogelweg
Het liefste schrijf ik onderweg
Zeewolde, of ook wel kankerzooi
want dat klinkt zo best mooi
Als ík het zeg
Wegen buigen gedegen
Met steeds negentig graden af
Tussen verlaten akkers met niks
geen Juttepeer werd ooit gezaaid
Aan de Juttepeerweg
Bovenop de vlakke horizon
tegen een grijsblauwe wolkenoorlog
staan 24 witte wiekenpalen
de wind stevig door te malen
hoog en snel
moedig stap ik uit de bus
hopend dat dit tochtgat
niet stiekem terugzakt in de hel
Oh Zeewolde
Was een meer gebleven
Het liefste schrijf ik onderweg
Zeewolde, of ook wel kankerzooi
want dat klinkt zo best mooi
Als ík het zeg
Wegen buigen gedegen
Met steeds negentig graden af
Tussen verlaten akkers met niks
geen Juttepeer werd ooit gezaaid
Aan de Juttepeerweg
Bovenop de vlakke horizon
tegen een grijsblauwe wolkenoorlog
staan 24 witte wiekenpalen
de wind stevig door te malen
hoog en snel
moedig stap ik uit de bus
hopend dat dit tochtgat
niet stiekem terugzakt in de hel
Oh Zeewolde
Was een meer gebleven
zondag 9 mei 2010
Dude...where's my constant?
Zes seizoenen, 121 episodes, ongeveer 90 uur (!) aan beeldmateriaal, waarvan nu nog maar 4 episodes in het verschiet. LOST. Het einde is nabij van een TV-serie, voor sommigen de beste ooit gemaakt.
Vanaf dag 1 ben ik een enorme fan van LOST en ik ben niet de enige. Bomvolle discussiefora met de meest ver gezochte, soms briljante theorieën. Internet- en live vriendschappen zijn ontstaan dankzij LOST. Op Youtube zijn een handvol mensen wereldberoemd geworden door hun LOST recap-video’s en interpretaties van episodes (o.a. Seanie B, mr. James). Obees, kansloos en mensenschuw in het echt, als helden op internet onthaald.
Met mijn aan krankzinnigheid grenzende obsessie voor het ontrafelen van het Grote Mysterie heb ik al aardig wat uurtjes LOST op mijn netvlies staan en daarmee mag ik mezelf met een gerust hart een professor in de Zinloze Samenzweringstheoretische Wetenschappen noemen. Steeds meer begon ik te geloven dat ik op Jacob’s list stond, dat ik beelden binnen krijg uit het parallelelle universum. Inmiddels heb ik er medicijnen voor gekregen en mijn psychiater vindt ook dat het steeds beter gaat.
Op het jaarlijkse Comic Con konden de schrijvers van LOST natuurlijk niet ontbreken. Het was schrijnend om te zien dat de TV-serie voor sommigen écht hun leven is. Fans die hele Dharma Initiative outfits hebben aangeschaft, LOST-kunst hebben gemaakt, weekenden met elkaar doorbrengen met DVD-marathons en rollenspelen. De wereld van LOST heeft plaats gemaakt voor de echte wereld. LOST-nerds hebben hun eigen humor. Kreten als ‘We’ll be your constant’ op het LOST-ontrafel-forum. Of bij een aankondiging van een reunie van een LOST-weekend: “We have to go back!”. Totaal niet grappig als je niet weet waar het over gaat, maar hey: geef de nerds die op internet wonen ook wat te lachen. Trouwens, geen kwaad woord over nerds.
Is het een laatste strohalm in een Amerikaanse maatschappijdie economisch aftakelt? De wens in een wereld te leven waar het materiële naar de achtergrond verdwijnt, je een nieuwe kans krijgt in een statusloze sociale omgeving ? Het is een universeel thema door jaren literatuur en filmgeschiedenis heen, maar Amerikanen zijn er vooral gek op als je het mij vraagt.
Om de pijn van het nadere Einde der Tijden enigszins te verzachten, heb ik verschillende ‘substitutes’ uitgezocht, waaronder Fringe, Flash Forward en “V”. Absolute aanraders overigens voor een ieder die wel een potje SciFi lust. Dus mensen die zich echt zorgen om me maken, ik heb wel een soort van back-up. Sterker nog, ik verkies een aflevering Flash Forward inmiddels boven LOST. Wat wel grappig is om te vertellen dat deze drie series toch weer een gemeenlijkschappelijke deler hebben met LOST. Fringe wordt bedacht en geprocudeerd door J.J. Abrams, in Flash Forward komen we ‘Charlie’ en ‘Penny’ uit LOST tegen en in V speelt ‘Juliet’ de FBI-agent waar het allemaal om draait.
Deze drie acteurs komen in deze nieuwe series een stuk beter tot hun recht dan in LOST. De complexiteit van LOST, veroorzaakt door het grote aantal karakters en het steeds opnieuw opwerpen van conflicten tussen de (tijdelijke afsplitsingen) van eilandbewoners zorgt ervoor dat de acteurs te veel op pionnetjes op een schaakbord lijken. De diepte van de intermenselijke relaties zwolg steeds meer onder de zware complexiteit van het grootse mysterieuze verhaal. De verteltechniek met de flashbacks, flasforwards en het tijdreizen werd te intensief gebruikt. Dwangmatig wordt het mysterieuze nog mysterieuzer, cliffhanger werd op cliffhanger gestapeld en op een gegeven moment verlies je de grip op het verhaal. Het wordt steeds moeilijker je in te leven in karakters waarvan de motieven onduidelijk zijn.
Ook nu, in de laatste afleveringen merk je dat de conversaties afvlakken en dat de schrijvers zich uit angst hebben vastgeklamd aan het bedekken van de laatste onbeantwoorde vragen. “You wonna know who I am?” (ja, ja, ja, denk je als kijker...) “I am the one who is gonna get you off this island” (duh-huh). Ook hebben de schrijvers uit ellende maar een paar belangrijke karakters vermoord op de valreep, iets wat je na zoveel opbouw niet meer kan maken wat mij betreft.
Nevertheless, de fans blijven trouw en worden niet teleurgesteld, want alle missende puzzelstukjes worden opgepakt in dit laatste seizoen zodat het verhaal zich weer sluit. Jammer dat de schrijvers hier en daar een schaar en lijm hebben gebruikt voor de puzzelstukjes. Juist, mijn teleurstelling is groot. Voor de schrijvers van LOST een dikke KISS : Keep It Simple Stupid. Blij als ik straks verLOST ben.
Vanaf dag 1 ben ik een enorme fan van LOST en ik ben niet de enige. Bomvolle discussiefora met de meest ver gezochte, soms briljante theorieën. Internet- en live vriendschappen zijn ontstaan dankzij LOST. Op Youtube zijn een handvol mensen wereldberoemd geworden door hun LOST recap-video’s en interpretaties van episodes (o.a. Seanie B, mr. James). Obees, kansloos en mensenschuw in het echt, als helden op internet onthaald.
Met mijn aan krankzinnigheid grenzende obsessie voor het ontrafelen van het Grote Mysterie heb ik al aardig wat uurtjes LOST op mijn netvlies staan en daarmee mag ik mezelf met een gerust hart een professor in de Zinloze Samenzweringstheoretische Wetenschappen noemen. Steeds meer begon ik te geloven dat ik op Jacob’s list stond, dat ik beelden binnen krijg uit het parallelelle universum. Inmiddels heb ik er medicijnen voor gekregen en mijn psychiater vindt ook dat het steeds beter gaat.
Op het jaarlijkse Comic Con konden de schrijvers van LOST natuurlijk niet ontbreken. Het was schrijnend om te zien dat de TV-serie voor sommigen écht hun leven is. Fans die hele Dharma Initiative outfits hebben aangeschaft, LOST-kunst hebben gemaakt, weekenden met elkaar doorbrengen met DVD-marathons en rollenspelen. De wereld van LOST heeft plaats gemaakt voor de echte wereld. LOST-nerds hebben hun eigen humor. Kreten als ‘We’ll be your constant’ op het LOST-ontrafel-forum. Of bij een aankondiging van een reunie van een LOST-weekend: “We have to go back!”. Totaal niet grappig als je niet weet waar het over gaat, maar hey: geef de nerds die op internet wonen ook wat te lachen. Trouwens, geen kwaad woord over nerds.
Is het een laatste strohalm in een Amerikaanse maatschappijdie economisch aftakelt? De wens in een wereld te leven waar het materiële naar de achtergrond verdwijnt, je een nieuwe kans krijgt in een statusloze sociale omgeving ? Het is een universeel thema door jaren literatuur en filmgeschiedenis heen, maar Amerikanen zijn er vooral gek op als je het mij vraagt.
Om de pijn van het nadere Einde der Tijden enigszins te verzachten, heb ik verschillende ‘substitutes’ uitgezocht, waaronder Fringe, Flash Forward en “V”. Absolute aanraders overigens voor een ieder die wel een potje SciFi lust. Dus mensen die zich echt zorgen om me maken, ik heb wel een soort van back-up. Sterker nog, ik verkies een aflevering Flash Forward inmiddels boven LOST. Wat wel grappig is om te vertellen dat deze drie series toch weer een gemeenlijkschappelijke deler hebben met LOST. Fringe wordt bedacht en geprocudeerd door J.J. Abrams, in Flash Forward komen we ‘Charlie’ en ‘Penny’ uit LOST tegen en in V speelt ‘Juliet’ de FBI-agent waar het allemaal om draait.
Deze drie acteurs komen in deze nieuwe series een stuk beter tot hun recht dan in LOST. De complexiteit van LOST, veroorzaakt door het grote aantal karakters en het steeds opnieuw opwerpen van conflicten tussen de (tijdelijke afsplitsingen) van eilandbewoners zorgt ervoor dat de acteurs te veel op pionnetjes op een schaakbord lijken. De diepte van de intermenselijke relaties zwolg steeds meer onder de zware complexiteit van het grootse mysterieuze verhaal. De verteltechniek met de flashbacks, flasforwards en het tijdreizen werd te intensief gebruikt. Dwangmatig wordt het mysterieuze nog mysterieuzer, cliffhanger werd op cliffhanger gestapeld en op een gegeven moment verlies je de grip op het verhaal. Het wordt steeds moeilijker je in te leven in karakters waarvan de motieven onduidelijk zijn.
Ook nu, in de laatste afleveringen merk je dat de conversaties afvlakken en dat de schrijvers zich uit angst hebben vastgeklamd aan het bedekken van de laatste onbeantwoorde vragen. “You wonna know who I am?” (ja, ja, ja, denk je als kijker...) “I am the one who is gonna get you off this island” (duh-huh). Ook hebben de schrijvers uit ellende maar een paar belangrijke karakters vermoord op de valreep, iets wat je na zoveel opbouw niet meer kan maken wat mij betreft.
Nevertheless, de fans blijven trouw en worden niet teleurgesteld, want alle missende puzzelstukjes worden opgepakt in dit laatste seizoen zodat het verhaal zich weer sluit. Jammer dat de schrijvers hier en daar een schaar en lijm hebben gebruikt voor de puzzelstukjes. Juist, mijn teleurstelling is groot. Voor de schrijvers van LOST een dikke KISS : Keep It Simple Stupid. Blij als ik straks verLOST ben.
zaterdag 8 mei 2010
Van die dingen
Meestal begin ik een blogje te schrijven als ik getroffen door een gedachte of een grappige observatie. Ik ben maar begonnen met het bijhouden van deze gedachtes. Een van deze zinnen wordt het onderwerp van mijn nieuwe blogsel. Lezer, breng gerust uw stem uit.
Ik vraag me wel eens af of mijn kat me zou opeten als hij opgesloten zat, ik dood, en er was nergens iets anders te eten.
Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die, als ik in de auto zit en naar buiten kijk, fantaseer dat ik naast de auto met dezelfde snelheid beweeg en dan van object naar object moet springen om er niet tussen te vallen.
Ik vraag me wel eens af waarom ik mannen aantrekkelijker vindt wanneer ze een te-vaak-gewassen zwart T-shirt dragen met de naam van een rockband erop.
Ik vraag me wel eens af of gekke mensen weten dat ze gek zijn. En of ik dan zeker kan weten dat ik niet gek ben.
Ik vraag me wel eens af wie-of-wat er met mijn ‘middelpunt’ samenvalt als ik dood ben.
Ik vraag me af hoe ik, met mijn Telegraaflezende, Geert Wilders-stemmende ouders, zo’n linkse politieke voorkeur heb kunnen ontwikkelen.
Ik vraag me wel eens af waarom ik in alles zo middelmatig ben en hoe mensen met echte talenten dan zo goed zijn geworden.
Ik vraag me wel eens af of er websites bestaan die ontzettend interessant zijn waar ik het bestaan niet van ken.
Ik vraag me wel eens af of ik gelukkig zou kunnen worden als ik ergens alleen in de natuur zou leven.
Ik vraag me wel eens af of dingen als ‘midlife-crisis’ en ‘quarterlife crisis’ veroorzaakt worden door het feit dat we te veel tijd hebben om na te denken.
Ik vraag me wel eens af of ieder mens in essentie alleen maar met zichzelf bezig is.
Tja, van die dingen.
Ik vraag me wel eens af of mijn kat me zou opeten als hij opgesloten zat, ik dood, en er was nergens iets anders te eten.
Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die, als ik in de auto zit en naar buiten kijk, fantaseer dat ik naast de auto met dezelfde snelheid beweeg en dan van object naar object moet springen om er niet tussen te vallen.
Ik vraag me wel eens af waarom ik mannen aantrekkelijker vindt wanneer ze een te-vaak-gewassen zwart T-shirt dragen met de naam van een rockband erop.
Ik vraag me wel eens af of gekke mensen weten dat ze gek zijn. En of ik dan zeker kan weten dat ik niet gek ben.
Ik vraag me wel eens af wie-of-wat er met mijn ‘middelpunt’ samenvalt als ik dood ben.
Ik vraag me af hoe ik, met mijn Telegraaflezende, Geert Wilders-stemmende ouders, zo’n linkse politieke voorkeur heb kunnen ontwikkelen.
Ik vraag me wel eens af waarom ik in alles zo middelmatig ben en hoe mensen met echte talenten dan zo goed zijn geworden.
Ik vraag me wel eens af of er websites bestaan die ontzettend interessant zijn waar ik het bestaan niet van ken.
Ik vraag me wel eens af of ik gelukkig zou kunnen worden als ik ergens alleen in de natuur zou leven.
Ik vraag me wel eens af of dingen als ‘midlife-crisis’ en ‘quarterlife crisis’ veroorzaakt worden door het feit dat we te veel tijd hebben om na te denken.
Ik vraag me wel eens af of ieder mens in essentie alleen maar met zichzelf bezig is.
Tja, van die dingen.
Abonneren op:
Posts (Atom)